Laat ik me even voorstellen aan de hand van een sprookjesverhaal....
Once upton a time.... Zo start ik mijn verhaal. Het kan niet anders dan een start van een sprookjesverhaal zijn.
Op een dag vloog er een witte uil het kasteel binnen met een brief voor prinses Joanna. De brief was een uitnodiging om deel te nemen aan de lessen van energetisch werk. Ik dacht bij mezelf dit kon op geen beter moment komen want het energiepeil staat op een laag pitje.
Op een koude winterse dag breekt de dag aan van de eerste les. Ik word wakker gemaakt door het gespin van Nox, de kat. Ik draai me nog eens om in mijn prinsessen bed maar tevergeefs Nox stelt me voor aan één van zijn nieuwe vriendjes. Gustaaf, de rat. Boodschap begrepen tijd om op te staan. Ik begeef me half slaapwandelend naar de badkamer waar Filou de hond me begroet en die wordt al snel vergezeld door Nox en Gustaaf. Daar zitten ze dan alle drie mooi op een rijtje me aan te staren. Ik denk luidop tegen mezelf "Moest ik jullie gedachten nu eens kunnen lezen, wat zouden jullie toch allemaal zitten denken?". Geen reactie.
"Wat een hondenweer. Ik heb geen zin om te gaan, misschien moet ik me maar ziek melden. Zo belangrijk zijn die lessen toch niet?" vraag ik aan de spiegel aan de wand. Geen reactie. Zonder er verder over na te denken maak ik me klaar en ga de deur uit.
De lessen worden gegeven door een
dame die diep in het bos woont. De dorpelingen durven niet zo diep het bos in
te gaan. De wildste verhalen doen er zich de ronde. De wijze oude dame had me
gewaarschuwd dat wie zo diep het bos ingaat nooit meer hetzelfde eruit komt:
"Ben je niet bang om alleen het bos in te gaan?" vraagt ze. "Nee," antwoord ik
overtuigend "want ik geloof niet in fabeltjes!". Al wandelend op weg naar het
bos denk ik aan de woorden van de oude dame 'nooit meer hetzelfde' wat bedoelde
de oude dame hiermee?
Met knikkende knieën ga ik het bos in. Bij iedere stap
dat ik zet wordt het donkerder. Op het einde van het pad zie ik eindelijk een
huisje. Het is een huisje met een strooien dak, er komt rook uit de
schoorsteen, ik zie een zwarte kat aan het raam en een bezem aan de voordeur.
Wat een rare plek om een bezem te zetten, denk ik bij mezelf. Ik klop op de
deur en de dame doet open: "Welkom Joanna, ik verwachtte jou al, je bent juist
op tijd!". Iedereen heeft zich al geïnstalleerd en we zijn klaar om de les te
starten. We stellen ons allemaal aan elkaar voor en wat een leuke bende zijn
wij samen. Zulke mooie mensen met een hart op de juiste plaats.
De dame stelt zich voor en ze legt uit wat de les zal inhouden. Oei, ik heb de brief blijkbaar niet zo goed begrepen, denk ik bij mezelf. Het woord energie krijgt voor mij een hele andere betekenis. Ze legt verder uit waarom ze ons juist heeft uitgenodigd vandaag. Ze had een droom, een droom over ons. Dat we allemaal magische krachten bezitten die we kunnen gebruiken om een betere wereld te creëren en zij gaat ons daarbij helpen. Ik geloof mijn oren niet, maar blijf toch aandachtig verder luisteren. Ze zegt dat we met onze magie wonderen kunnen verrichten... Wow, we worden er allemaal wat stil van maar zijn er klaar voor!
We starten de les met een wandeling in het bos rond 'aarding'. Ze wilt ons op een andere manier kennis laten maken met het magische bos. We staan allen samen in een cirkel, we sluiten onze ogen en voelen hoe onze voeten de aarde raakt. Er komen wortels uit onze voetzolen, juist zoals iedere boom, plant en bloem, rondom ons in het bos zich vast ankert op aarde. Ik voel me verbonden, één met het bos, een tornado zou me nog niet kunnen wegblazen. Het geeft mij een gevoel van stabiliteit en kracht. Ik open mijn ogen en zie dat we vergezeld worden door dieren uit het bos: konijntjes, herten, vogels,... Ze kijken, observeren ons in alle rust. Ze vinden onze aanwezigheid prettig. Ik dacht even dat ik één van de herten mijn naam hoorde zeggen. Dat kan toch niet...
De les loopt ten einde en er wordt voorgesteld door de dame om nog enkele keren samen te komen zodat we blijven leren hoe in contact te staan met onze magie. Iedereen vind dit een aangename gedachte. We nemen afscheid van elkaar en gaan elk van ons terug naar huis. Op weg naar huis lijkt het dat ik op een roze wolk loop. Alsof mijn voeten enkele centimeters van de grond zijn verwijderd. Al zwevend boven verlaat ik het bos. Als ik achterom kijk voelt het bos niet meer zo donker aan. De zonnestralen hebben zich een weg weten te banen door het donkere.
Bij aankomst in het kasteel kan ik niet wachten om alles te zeggen tegen Nox, Filou en Gustaaf, ze zullen hun oren niet geloven. Ik leg hun alles uit: het bos, huisje, iedereen die aanwezig was, alle dieren die er waren en ik zeg zelf dat ik hoorde hoe één van de herten mijn naam riep. Ik dacht misschien gaan zij nu ook iets zeggen, maar nee. Geen reactie. Het was al laat en ik was zeer moe. Tijd om te gaan slapen, tijd voor droomland.
De volgende ochtend werd ik wakker maar niet door Nox. Het was donker in het kasteel, donkerder dan anders en ik voelde me niet zo goed: misselijk, hoofdpijn,... Het fijne gevoel van gisteren was al snel verdwenen. Ik moest iets verkeerd hebben gegeten dacht ik bij mezelf. Ik sta op om naar de badkamer te gaan en mijn voeten zijn nog verder verwijderd van de grond dan gisteren. Dit vind ik niet fijn. Ik vraag aan de spiegel aan de wand: "Wat is er met mij aan de hand?". De spiegel laat mij een meisje zien, ze is verdwaald, ze is helemaal alleen en heeft niemand meer op wie ze kan vertrouwen. Ze is helemaal verloren. Er loopt een traan over wangen. Door de tranen los te laten zak ik steeds iets meer terug naar beneden. Ik begin nog meer te huilen niet wetende wat ik juist heb gezien, maar het voelt vertrouwd aan. Alsof ik dit al eens heb meegemaakt. Nu zie ik het, het meisje in de spiegel, dat ben ik!
Ik val neer op de grond, geen kracht nog om op beide benen recht te staan. Filou legt zijn hoofd om mijn benen, Nox legt zich neer op mijn schoot en Gustaaf komt in mijn nek liggen. Dit voelt warm aan, zoals een knuffel, het voelt goed, hun kan ik wel vertrouwen.
De dagen gaan voorbij, ik blijf op een wolkje zweven maar in plaats van een roze wolk voelt deze aan als een donder wolk. Er is storm op komst. Ik word nog vaak wakker dat ik me niet goed voel, maar dan pink ik een traan weg en voel ik me weer iets beter.
Een nieuwe lesdag breekt aan. Ik voel me zeer moe van de afgelopen dagen maar raap met alle moed mijn laatste krachten bijeen en ik ga naar de les. Deze les gaat over healing, dit kan ik zeker gebruiken. Wat een mooie les, prachtige ervaringen. Het verlicht mij. Tijdens de les had ik wat om me heen gekeken en zag ik ieder van ons wat healing kon gebruiken. Ik ben dan toch niet alleen, denk ik bij mezelf. De les eindigt en ik ben toch blij dat ik ben gekomen, ik voel me al veel beter. De avond valt en ik val al snel in slaap want ben toch moe.
De dag na de eerste les voelde ik me al niet goed maar nu voel ik me nog slechter. Ik denk dat ik 's nachts een bezoekje heb gekregen, maar ik had hun niet uitgenodigd. Filou de brave waakhond dat hij is heeft hun laten blijken dat ze niet welkom zijn zonder uitnodiging. Toch lief en dapper van hem, je kan u geen loyalere vriend voorstellen. Ik ga wat wandelen in het dorp. Iedereen kijkt me aan, maar niemand zegt iets. De wijze oude dame komt naar me toe en vraagt me wat er scheelt. Ze vraagt zich af waar mijn lach is gebleven want ik kijk zo triest. "Ik voel me ook triestig" zeg ik haar. "Of dat al het geluk uit me is weg gezogen." De oude wijze dame kijkt me aan en zegt: "Ik heb je gewaarschuwd over dat bos, je komt er nooit meer hetzelfde eruit. Je wist waar je aan begon. De transformatie is gestart." Welke transformatie vraag ik me af, waar heeft die oude dame het toch altijd over? De woorden blijven in mijn hoofd na zinderen. Meerdere dagen en lessen gaan voorbij en ik heb er geen zin meer in. Ik voel me er alleen maar slechter, dommer en lelijker door. Waarom zou ik nog verder blijven gaan?
Dan op een dag in een droom komt er een klein meisje op me af, ze vraag me of ik eens in de spiegel wil kijken? "Ja, waarom niet?". Ze vraagt of ik aan de spiegel wil vragen of ze mooi is. Ik kijk in de spiegel, zie dat kleine meisje en ik zeg haar dat ze het mooiste meisje is van de hele wereld. Het kleine meisje bloost, ze vraagt me of ik nog eens wil kijken. Ik kijk en ik zie mezelf. Ik begin te wenen. "Nee, ik ben niet mooi!" Het kleine meisje legt haar hand op mijn schouders om me te troosten en zegt: "Jij bent wel mooi." Ik word wakker, ik ga naar de spiegel aan de wand en ik vraag "Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" Geen reactie.
De volgende dag in mijn droom is dat kleine meisje er weer maar ze heeft iemand mee gebracht. Ze stelt haar voor als een oude bekende, het is de oude wijze dame van het dorp. Ze staan hand in hand naast elkaar alsof ze elkaar al eeuwen kennen. Ze doen me aan iemand denken. Het kleine meisje vraagt me: "Wanneer ga je beginnen?" en de oude dame vraagt me 'Wanneer ben je klaar?". "Beginnen met wat? Klaar zijn met wat?" vraag ik. "Met in de spiegel te kijken! Het is tijd, tijd om wakker te worden!" antwoorden ze. Ik word wakker uit mijn droom want Gustaaf zit aan mijn oor te knabbelen en te trekken alsof het kaas is. Ik kijk hem aan en heb het gevoel of hij iets tegen me wilt zeggen.
Ik begeef me naar de spiegel, ik sluit mijn ogen en vraag: "Spiegel aan de wand,..." nog voor ik mijn vraag kon stellen liet de spiegel mij herinneringen zien, pijnlijke ervaringen en nog zoveel meer. Ik keek naar alles, ik voelde alles, ik ervaarde alles diep in mezelf. Ik begrijp nu wat de wijze oude dame ooit tegen me had gezegd 'transformatie is gestart'. Er is zoveel in mij opgeslagen en het is tijd om afscheid te nemen... Ik voel de energie door mij stromen, de magie. Het neemt al het donkere weg en vormt een straal van licht in en rondom mij. Ik kan mijn ogen terug openen en ik kijk naar beneden. Daar zitten Nox, Filou en Gustaaf mooi naast elkaar. Ik hoor ze samen zeggen: "Welkom terug het werd tijd". Nu kon ik mijn oren niet geloven. "Jullie praten toch? Waarom zeggen jullie nu pas iets?". "Omdat je nu pas luistert" antwoorden ze.
De laatste les is aangebroken en we mogen een klein afscheid voorbereiden. Ik heb een sprookjesverhaal geschreven en op het einde neem ik de spiegel aan de wand, plaats hem voor mij en vraag: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is de mooiste van het land?" Ik kijk en ik zie mezelf. Ik zie het kleine meisje dat ik was, ik zie de wijze oude dame dat ik word en ik zie mezelf hoe ik ben. De lessen hebben me geleerd terug te zien, te voelen, te luisteren en te weten wat goed voor mij is. Ik zie dat licht , ik luister naar mijn magie, ik voel de liefde en ik weet dat ik kan vertrouwen in mezelf, want ik ben de mooiste van het land.
The End.
Ik hoop dat je u verbeelding hebt kunnen laten spreken, dat je u zintuigen hebt kunnen prikkelen en dat je de magie hebt mogen voelen.